Prof. Czesław Tumielewicz

urodzony w 1942 w Lidzie, w rodzinie ziemiańskiej. Malarstwo uprawia od 16 roku życia. Od maja 1945 roku mieszkał w małych miasteczkach Wielkopolski, od 1954 w Bydgoszczy, a od 1961 w Gdańsku, gdzie studiował architekturę i malarstwo (prof. A. Gerżabek, prof. W. Lam, doc. A. Fiszerowa), w PWSSP w Poznaniu grafikę artystyczną (litografia prof. L. Mianowski, malarstwo prof. T. Brzozowski). W 1968 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej,. Studiował również w Pracowni Malarstwa prof. L. Mianowskiego w PWSSP w Poznaniu (dyplom w 1978).

Pierwszą wystawę indywidualną miał w 1965 r. w Bydgoszczy. Od 1971 roku asystent na Wydziale Grafiki PWSSP w Gdańsku Od 1975 do 2000 r. prowadził Pracownię Litografii i Linorytu, następnie prowadził Pracownię Podstaw Grafiki Warsztatowej dla studentów Wydziału Grafiki i Pracownię Druku Wypukłego dla studentów Wydziału Malarstwa.

Był kierownikiem Katedry Grafiki Artystycznej ASP w Gdańsku w latach 1990-2002.

Od 1984 docent, od 1994 profesor a od 2012 profesor zwyczajny. Na emeryturę przeszedł w 2013 r.

Twórczość

Uprawia linoryt, litografię, monotypię, akwafortę, akwatintę, a w malarstwie techniki olejne, akrylowe, akwarelę i suchy pastel. Twórczość stale się zmieniająca w cyklach kilkuletnich, początkowo metaforyczna w latach 60, abstrakcyjna w I połowie lat 70 (pierwszy w Gdańsku happening i instalacja w 1971 r.), bierze udział w konceptualistycznym Zjeździe Marzycieli w Elblągu w 1973 r., strukturalistyczny realizm magiczny w II połowie lat 70, wielostrukturalne płaszczyznowe malarstwo oparte na proporcjonalnych systemach barwnych Goethego w latach 80, po czteroletnim epizodzie malarstwa komentującego wydarzenia polityczne roku przełomu 1989 (w latach 1989-1995), w którym doszło do odrzucenia barw spektralnych a pojawiły się barwy metalizowane (w tym samym czasie postmodernistyczny cykl „amerykański”, „kresowy” i „aborygeński”). Od 1995 nieoczekiwany zwrot ku malarstwu realistycznemu: martwe natury, pejzaże, portrety, przy kontynuacji cyklu postmodernistycznego o tematyce architektonicznej i antropomorficznej. W 2003 rozpoczyna cykl erotyków, realizowany w grafice i malarstwie do dnia dzisiejszego.

Artysta ma za sobą ponad 131 wystaw indywidualnych; brał udział w 389 wystawach zbiorowych. Za granicą brał udział w 78 wystawach.

W latach 1987-91 wykonał projekty zrealizowanych witraży w kościołach w Kędzierzynie – Koźlu (200 m2) i w Sierakowicach (Św. Marcin, Św. Barbara).

Jego prace znajdują się w wielu muzeach w kraju (Bydgoszcz, Gdańsk, Poznań, Zielona Góra, Katowice, Elbląg, Frombork, Chełm) i za granicą (Kuopio w Finlandii, Hanoi w Wietnamie), oraz w wielu kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Nagrody

Otrzymał kilkanaście nagród za prace malarskie i graficzne; m.in. I nagrodę na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Sztuki w Sopocie w 1974 r.; I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Spychalskiego w Poznaniu w 1977 r.; jedną z 10 równorzędnych nagród na Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki w Warszawie w 1973. Kilkakrotnie brał udział w Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie (1971,1984,1997, 2000 r.), w Ogólnopolskich Wystawach Grafiki w Katowicach (1997, 2000) oraz w toruńskich wystawach Kolor w Grafice (1982,1985, 1988, 1991, 1993, 1997); jak również w Festiwalach Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1972,1974, 1978, 1998, 2000 r.) i w Przeglądach Martwej Natury w Sieradzu (1997, 2000 r.), Triennale Portretu i Autoportretu w Radomiu (1987, 2000. 2003). W konkursach GTPS Grafika Roku, od lat 70., co roku brał udział uzyskując wielokrotnie wyróżnienia i nagrody. W 2007 r. i w 2012 r. otrzymał 1 nagrodę. Jest laureatem nagrody Miasta Gdańska w dziedzinie kultury, Nagrody Rektora (prof. Duszenki) w 1981 r. oraz rektora prof. Krechowicza II st. za koncepcję i organizację cyklu wystaw Dekostrukcjoniści Gdańscy w 1998 roku.